Á 18. öld bjó sænski náttúrufræðingurinn Carl von Linné til það nafnakerfi sem notað er sem grunnurinn að fræðilegri nafngift lífvera. Nafnakerfið kallast tvínafnakerfi og er þar stuðst við ættkvísl og tegund lífverunnar. Hver lífvera hlýtur tvö latnesk nöfn, hið fyrra er nafn  ættkvíslarinnar sem hún heyrir undir en hið síðara er nafn þeirrar tegundar sem lífveran tilheyrir. Í sumum tilfellum er um undirtegundir að ræða og bætist þá þriðja nafnið við. ^[10][13]

Ættkvísl manna kallast Homo og henni tilheyra meðal annars tegundirnar Homo Habilis – hinn handlagni maður, Homo Erectus – hinn upprétti maður, og Homo Sapiens – hinn viti borni maður. Oft þegar talað er um nútímamanninn Homo Sapiens Sapiens, er talað um Homo Sapiens og aðeins ættkvíslin og tegundin tilgreind. Hið rétta fræðiheiti er þó Homo Sapiens Sapiens. Þar sem nútímamaðurinn er undirtegund tegundarinnar Homo Sapiens. Líklega má rekja þessa nafngift til þess að nútímamaðurinn er eina undirtegund Homo Sapiens sem ennþá tórir.

Tvær undirtegundir teljast til tegundarinnar Homo Sapiens. Fyrri undirtegundin er, eins og áður sagði, nútímamaðurinn Homo Sapiens Sapiens og hin síðari Homo Sapiens Neanderthalensis. Neanderdalsmaðurinn var í fyrstu talinn beinn forfaðir nútímamannsins, en í dag er hann talinn fjarskyldur ættingi. Líffræðilegur samnefnari undirtegundanna tveggja er meðal annars stórt höfuð og meira heilarými, miðað við stærð líkamans, en áður hafði þekkst. Lögun beinagrindar undirtegundanna tveggja er sambærilegur, nema vitað er að lögun handleggs- og lærbeina Neanderdalsmannsins sýna fram á að hann hefur verið mjög vöðvamikill. Neanderdalsmaðurinn var aðlagaður köldu loftslagi og notaði einföld verkfæri. Ekki er vitað með vissu hvort hann gat talað en það er ekki ósennilegt. Neanderdalsmaðurinn var uppi fyrir um 130.000 árum þar til fyrir um 30.000 árum þegar hann hverfur skyndilega af sjónarsviðinu. Í dag vitum við ekki ástæðuna fyrir því að Neanderdalsmaðurinn hvarf svo skyndilega, en líklegt er þó að hin undirtegund Homo Sapiens hafi með sinni vitrænu getu og samskiptayfirburðum eytt Neanderdalsmanninum burt af sjónarsviðinu. ^[5]

Neanderdalsmaðurinn er sérstakur að því leyti að hann bjó um lík þeirra framliðnu í grafreitum eða í hellisgólfum bústaða sinna. Í Kúrdistan í norðurhéruðum Íraks hafa fundist grafir níu Neanderdalsmanna þar sem búið var um fjögur líkanna. Þar er einnig að finna blómafræ yfir líkamsleifum og er engu líkara en að blóm hafi verið lögð á gröfina. Þetta gæti bent til þess að Neanderdalsmenn hafi trúað á framhaldslíf, jafnvel einnig að þeir hafi syrgt hina látnu og viljað gera útförina virðulega. Hvernig sem því er varið, þá er augljóst að Neanderdalsmenn litu öðrum augum á dauðann en þær tegundir manna sem á undan voru komnar, og að þessu leyti virðist sem þeir séu andlega skyldir nútímamanninum. ^[5]

Neanderdalsmaðurinn var góður veiðimaður og þó að tæki hans og tól hafi ekki verið mjög fullkominn eru þau samt vellöguð til sinna nota, sterkleg og hentug. Þessi merkilega tegund hefur líklega verið einna fyrst til að velta fyrir sér gátum lífs og dauða. ^[5]

Maðurinn tilheyrir ættinni Hominidae og ættkvíslinni Homo eins og áður er getið. Það eru þó nokkur atriði sem greina manninn frá öðrum meðlimum ættarinnar, svo sem það að þeir ganga uppréttir á tveimur fótum og hafa afar stóran heila. Einnig er um að ræða þróað taugakerfi. Heili nútímamannsins er 1.300 til 1.400 grömm á þyngd og er til dæmis þrefalt þyngri en heili simpansa. Í krafti greindarinnar hefur maðurinn náð lengst í notkun á verkfærum, en þessi hæfileiki er einnig til staðar hjá öðrum tegundum ættarinnar Hominoidea að einhverju leyti.

Uppruni mannsins er talin vera í Afríku, en síðan dreifir tegundin sér til Evrópu og Asíu. Talið er að maðurinn hafi náð að dreifa sér til Ástralíu fyrir 40.000 til 60.000 árum og til Ameríku fyrir um 16.000 árum. Löngu áður hafði maðurinn dreift sér um alla Afríku, Evrópu og Asíu. Þegar hér er komið sögu, er maðurinn eina undirtegundin sem eftir er af tegundinni Homo Sapiens, jafnvel eina tegundin sem eftir er af Homo ættkvíslinni. Um það bil fjögur þúsund árum eftir að Homo Sapiens Sapiens tók að streyma yfir Beringssund til Ameríku tekur maðurinn stórt skref fram á við í þróun sinni og hin svokallaða landbúnaðarbylting hefst. ^[5][15]

Frá upphafi nærðu menn sig mestmegnis á kjöti dýra sem þeir veiddu. Auk þess nærðu þeir sig á villtum jurtum og ávöxtum sem þeir söfnuðu. Forfeður okkar áttuðu sig þá á að auðveldara væri fyrir tegundina að rækta jörðina og halda dýr. Þessi breyting er talin eitt stærsta skref mannsins til framþróunar. Breytingin hefst fyrir um það bil 12.000 árum og 6.000 árum síðar hefur manninum tekist að rækta korntegundir sem stóðu undir um 90 prósent af fæðuþörf hans. Dýrahald var einnig algengt og héldu menn búfénað svo sem geitur, svín, hesta, sauðfé og fiðurfé. ^[5]

Sagan kennir okkur að framfarir í tækni og vísindum koma í bylgjum. Á nítjándu öldinni kom fyrsta stóra bylgja tækni og vísinda. Kenningar í aflfræði og varmafræði lögðu grundvöllinn að iðnbyltingunni, ^{[5] [14]} en hún hófst í Bretlandi upp úr árinu 1760, að miklu leyti með nýrri þróun í textíliðnaði. Helstu eiginleikar iðnbyltingarinnar voru tæknilegir, hagfræðilegir og menningarlegir. Tæknilegu breytingarnar fólu m.a. í sér notkun nýrra grunnefna, aðallega járns og stáls auk notkun nýrra orkugjafa svo sem kola, rafmagns og jarðolíu. Nýju vinnuskipulagi var komið á, þekkt sem verksmiðjukerfið. Það fól í sér aukna verkaskiptingu og sérhæfingu. Mikilvæg þróun hófst í samgöngum og samskiptum og hagnýtingu vísinda í iðnaði. Þessar tæknibreytingar gerðu mögulegt að stórauka nýtingu náttúruauðlinda og til fjöldaframleiðslu ýmis konar varnings sem nauðsynlegur var manninum.

Á tuttugustu öldinni kom síðan önnur stór tækni- og vísindabylgja. Í þetta skipti með kenningum vísindamanna um rafmagnið og segulmagnið. Bylgjan lagði grundvöllinn að rafvæðingu heilu borganna með tilkomu rafala, útvarps og sjónvarps. Bylgjan lagði einnig grundvöllinn að þeirri geimáætlun sem kom fyrsta manninum til tunglsins. ^{[5][6][7][11]}

Á tuttugustu og fyrstu öldinni kom síðan þriðja tækni- og vísindabylgjan. Þriðja bylgjan er oftast kennd við hátækni og skammtafræði. Bylgjan lagði grundvöllinn að uppgötvun smárans (transistorsins) og lasertækninnar. Tæknin sem fylgdi þriðju bylgjunni skapaði ofurtölvuna, Internetið, nútíma fjarskipti og GPS staðsetningarkerfið. ^[6][7][11]

Fjórða stóra tækni- og vísindabylgjan er hafin, en nær líklega ekki hámarki sínu fyrr en á tuttugustu og annari öldinni. Bylgjan skapaði gervigreindina, örverutæknina (nanótæknina), líftæknina og genatæknina. Maðurinn er einungis farinn að notfæra sér að litlu leyti þessa tækni, en reikna má með að í lok tuttugustu og fyrstu aldarinnar og fram eftir þeirri tuttugustu og annari, mun tækninni fleyta mjög fram og að hún muni hafa yfirgrípandi áhrif á þróun mannsins. Reikna má með að maðurinn nýti sér komandi tækni í geimferðaþróun framtíðarinnar, þegar hann síðar meir fer að heimsækja aðrar reikistörnur sólkerfisins og athuga með búsetu á reikistjörnunni Mars og á tunglum gasrisanna tveggja Júpíters og Satúrnusar. Þegar hér er komið sögu hefur maðurinn líklega náð menningarstigi I eða er um það bil að ná því. Fólksfjölgun jarðarinnar hefur aukist og alvarlegar pælingar eru uppi um stofnun nýlendna á reikistjörnum sólkerfisins. ^[6][7][12]

Fimmta tækni- og vísindabylgjan hefst síðan fyrir alvöru þegar hluti mannkyns vill kanna búsetu og búsetuskilyrði á reikistjörnum næstu sólkerfa. Vegna aukinna vegalengda milli áfangastaða, þegar út úr sólkerfinu er komið, þarf aðra tækni til ferðalaga og meiri flutningshraða. Stjarnan Alfa í Mannfáknum (Centaurus), er okkar næsta sólkerfi. Hún er í 4,3 ljósára fjarlægð frá jörðinni. Með dagsins tækni, tæki það manninn hundruð, jafnvel þúsundir ára að komast þessa vegalengd. Fimmta bylgjan mun því sennilega skapa eldflaugar knúnar andefni eða kjarna-samruna, auk laserseglsins og örskipa. Þegar hér er komið sögu er stutt í menningarstig II. ^[6][7]

Í dag á mikil framþróun sér stað í vísindum. Tækni gervigreindar, örverufræði og taugavísinda hefur tekið risaskref fram á við. Á næstu 100 til 150 árum, sem er sá tími sem það tekur Homo Sapiens Sapiens að komast á menningarstig I, verður maðurinn búinn að hafa endaskipti á sjálfum sér. Hann verður meðal annars búinn að koma fyrir örflögum í heila sínum til þess að gera sig færari til ákvarðanatöku og einnig til að efla minnis- og greiningargetu sína. Auk þess mun maðurinn nota örverufræði, taugavísindi, háþróaða verkfræði og genatækni til að þróa alhliða líkamsstarfsemi sína. Þegar svo gervigreindin, örverufræðin, verkfræðin og taugavísindin hafa breytt manninum í grundvallaratriðum, verður líklega einnig breyting á nafni tegundarinnar. Homo Sapiens Sapiens breytist þá líklega í Homo Sapiens Artificialis – mannvélina (gervimanninn). Þetta mun allt gerast á næstu 100 til 150 árum, eða þeim tíma sem það tekur manninn að ná þróunarstigi menningar I.

Á þróunarstigi I geta menn síðan hlaðið allri heilastarfsemi sinni niður á öflugar tölvur og varpað hugsunum sínum og tilfinningum vítt og breitt um jarðkringluna. Prófessor Michio Kaku segir: „Internetið gerir nú mögulega heimsmenningu sem tengir heimsálfur og íbúa heimsins. Næsta risaskref gæti verið heilanet þar sem fólk skiptist á öllu litrófi skynfæranna, tilfinningum, minningum og hugsunum.“ ^{[6, p.90, (lausleg þýðing höfundar)]}  Á þennan hátt þróast sú tækni að aðskilja vitund mannsins frá líkamsstarfsemi hans og þessi tækni undirbýr síðan manninn undir að losa sig við efnisþungann jarðlíkamann. Þessum áfanga nær maðurinn á þróunarstigi II, eftir rúmlega 2000 ár. Á síðara hluta menningarstigs II aðskilur maðurinn síðan endanlega vitund og jarðlíkama. Vitund mannsins er komið fyrir í öflugri móðurtölvu, staðsettri annað hvort innan eða utan sólkerfisins. ^[6][7] Á þann hátt verða ferðalög mannsins um óravíddir himinhvolfsins tímastytt og orkunotkun hans lágmörkuð.

Eitt af verkefnum mannsins á þróunarstigi II er að þróa nýja tegund lífvera og koma henni á legg. Leit hefst af lífveru sem uppfyllir ákveðin skilyrði, svo sem stærð heilabús, þumalgrip, þrívíddarsýn og þróað samskiptakerfi (etv. tungumál). Finnist ekki slík lífvera á jörðinni sem uppfyllir þessi skilyrði, mun maðurinn að öllum líkindum skapa slíka lífveru.  Markmiðið er að lífveran hafi möguleika á að þróast og verða sjálfstæð tegund í ríki náttúrunnar og að lokum komast á menningarstig II. Á því menningarstigi lýkur síðan umsjón mannsins á hinni nýju tegund og nýja tegundin er ódauðleg.

Sá stutti tími sem fram undan er, í þróun mannsins, þar til að menningarstigi I er náð, er talinn hættulegasti tíminn í þróun Homo Sapiens Sapiens. Núna, á þessu augnabliki í sögu mannsins eru mennirnir yfir sig uppteknir af þeirri orku sem hefur með sjálfið að gera. Allt er unnið út frá sjónarmiðinu, „að skara eld að eigin köku“ og hunsa þarfir annara. Styrjaldir eru daglegt brauð, hótanir um beitingu kjarnavopna eru algengar, fátækt og skorti bræðra okkar og systra, er lítið sinnt og þjóðleg gildi tekin fram fyrir alþjóðlegt bræðralag. Menn átta sig ekki á, að mikill meirihluti allra tegunda lífvera jarðarinnar, sem uppi hafa verið, hafa dáið út, meira en 99 prósent.

Maðurinn verður að átta sig á að ef Homo Sapiens Sapiens á að hafa einhvern möguleika á áframhaldandi tilveru, verður orkan sem umvefur tegundina að breytast úr eigingirni sjálfsins, í orkuna um jöfnuð og velferð allra eininga tegundarinnar. Sú hugsun þarf að ríkja: „Hvað get ég gert fyrir heildina – hvað get ég gert fyrir tegundina“. Önnur hætta sem steðjar að mannkyni er þróun mannsins á vélmennum með öfluga sjálfstæða gervigreind eða gervivitund. Sú stund kemur að vélmennin verða sjálfstæð og taka til við fjöldaframleiðslu sinnar eigin tegundar og jafnvel að auka gervigreind sína. Óhjákvæmilega kemur þá að þeirri stund að vélmennin fari að líta á manninn sem ógn við tilvist sína og hefji útrýmingarherferð á hendur honum. ^[7] Þessi hætta er jafnvel óhugnalegri en hættan á kjarnorkustríði eða sýklahernaði.